Dit document is een continu proces van schrijven en wordt om de zoveel tijd aangevuld. Mocht je willen weten wanneer, schrijf je dan in via de website onder “contact”

 

Verdieping van hetgeen MISMIETER te bieden heeft om (vermeende) problemen te ontwarren en evt. op te lossen als de context daarom vraagt.

 

Wat is een “probleem” eigenlijk. 

De definitie van wat een probleem is dan ook meteen een probleem. Er zijn altijd vele definities beschreven maar ik ga uit van de volgende in mijn doen en laten:

 

Een probleem is een situatie waarin je wel weet wat je doel is, maar niet weet hoe je dat doel kunt bereiken. Het is dan niet duidelijk waar de aangrijpingspunten liggen. Het oplossen van het probleem is dan het zoeken naar een weg om van de bestaande toestand in de gewenste toestand te raken.

​

Voorbeeld: in mijn beroepsleven gaven zowel leidinggevenden/managers als mensen van de werkvloer aan dat ze bijgeschoold wilden worden. Je zou kunnen zeggen dat deze bijscholing een probleem zou moeten oplossen. Okay, zei ik dan, waarin wil je bijgeschoold worden, welk probleem ervaar je nu dan waarom je bijgeschoold wilt worden en met wel doel? In 95% van de gevallen waren en zijn zowel organisaties als individuen niet in staat dit helder te krijgen voor zichzelf.

 

Voorbeeld: het management van een gemeentelijke organisatie wil graag dat de ambtenaren projectmatig gaan werken en huurt een bureau in die dit gaat bijscholen ondanks dat 50% van de werknemers al in het verleden zo’n cursus heeft gevolgd. Maar omdat het management het proces van projectmatig werken niet aanstuurt en zelf trouwens ook niet lijkt te doen is de transfer van de methodologie naar het werken en de werkvloer nihil. Onduidelijk is wat het doel is, hoe dat in de praktijk gaat werken, wie in een project welke verantwoordelijkheden heeft, wie bepaalde talenten wel of niet heeft gezien de specifieke fases in een project. Motivatie is daardoor nihil, de transfer vindt niet plaats omdat de instantie van hoog tot laag niet ingesteld is op projectmatig werken en het doel wordt niet helder gemaakt. Heeft het te maken met efficiency? effectiviteit? kwaliteit? Of…..? 

 

Bestaat er 1 oplossing voor alle problemen?

Neen natuurlijk niet. Het probleem is namelijk dat vanuit menselijk perspectief een oplossing van een probleem voor de een, weer leidt tot een nieuw (vermeend) probleem voor de ander.

In de 60 er jaren was er het adagium van de 3 R’ en: Rust, Regelmaat en Reinheid. Als je deze concepten relativeert en figuurlijk bekijkt geeft dit zeker een simpele basis mee aan mens en zijn omgeving. We hebben de termen progressief en conservatief bedacht maar een mens wil op de keper beschouwt zo weinig mogelijk “zeik” aan zijn hoofd zolang je hem met rust laat. In de huidige informatiemaatschappij is dat onmogelijk. 

Feitelijk filteren wij als mens informatie die onze zintuigen beroeren en dat brengt iets in ons teweeg of niet. Als we dat niet doen zijn we dood. Maar het filter kan ook verstoppen als de informatiestroom overvloedig wordt wat letterlijk en figuurlijk kan leiden tot kortsluiting. Nederland is een welvarend land maar de andere pool is welzijn waar bij o.a. de metabolieten van antidepressiva en andere gedrags/emotie regulatoren worden teruggevonden in het grondwater. Dit lijkt heel vreemd maar is het niet, daarover later meer.

Hele volksstammen verdienen hun geld door een overvloed van informatie over “de mensheid” heen te strooien en dit ook zodanig te herhalen (behaviorisme) dat gehoopt wordt dat er een conditionering plaatsvindt op het gebied van gedrag. 

Dit noemen we met een simpel woord “geloven”. Denk daarbij aan “reclame”, “bestuursorganen”, “media”, “religie”, “leerinstituten”, “niet gouvermentele instellingen (NGO)” en anderen. Maar misschien doen we dat allemaal wel. Daarbij wordt vooral bewust ingezet op emoties van de mens om deze ergens toe aan te zetten. Als je tot je 18e verjaardag ongeveer 150.000 keer het woordje “niet” hebt gehoord (niet doen, niet aankomen, niet zeggen……) dan kun je je voorstellen dat “wel” erg moeilijk is op latere leeftijd.

 

Voorbeeld:

Gedurende de corona pandemie wordt veelvuldig gebruik gemaakt van het woord “oorlog”, “strijd”, de slag”,“het front” en andere metaforen. Dit wordt niet alleen gebruikt door de media (die daar een eigenbelang bij hebben), maar ook door regeringsverantwoordelijken en wat nog verwonderlijker is, door medici. Dat lijkt vreemd omdat het SARS-Cov-2 virus niet valt onder levende wezens, een RNA streng fenomeen heeft bestaande uit met name aminozuren als bouwstenen, samengepakt in een eiwit mantel. Zover bekend is het virus geen cognitieve entiteit waar mee ik wil zeggen dat het bewust bezig is om een oorlog uit te lokken om ideologische of andere redenen. Het virus doet simpelweg waartoe het op deze aarde is, vermenigvuldigen, ontdaan van de concepten “goed” of “kwaad”, “juist” of “onjuist” of andere termen die wij als mensen graag gebruiken om iets te duiden.

Vraag is dan ook waarom medici deze terminologieën gebruiken en er in bepaalde gevallen ook echt in geloven. Bij virologen begrijp ik het wel daar hun arbeidzaam leven zich vooral afspeelt in een wereld onder een microscoop en het principe van beroepsdeformatie zou kunnen betekenen dat deze virtuele wereld “geplakt” wordt op de echte wereld buiten de microscoop. 

Als we dan al in “oorlog” zijn dan is dat vooral tegen ons zelf, tegen onze natuur, tegen de angst voor de dood als natuurlijk onderdeel van het leven of het lijden wat daaraan voorafgaat. De rationele benadering (buiten het feit dat “angst” “controle” geeft) van wat ons overkomt door dit natuurfenomeen lijkt dan in het nemen van bepaalde beslissingen te ontbreken. En is ook niet gemakkelijk!

 

Wat opvalt is dat er instituten zijn die de mens statisch benaderen vanuit drie dimensies (lengte, breedte, hoogte) terwijl de mens een dynamisch wezen is. (De 4e dimensie ”tijd”) 

Want zonder die 4e dimensie speelt alles zich af in het moment, de virtuele wereld die wordt voorgespiegeld als “echt”. Ook hier hebben mensen belangen bij om die 4e dimensie weg te laten omdat we nu eenmaal allemaal veroordelen en bevooroordeeld zijn. Dit heeft een biologisch /historische grondslag en is zoals het is, daar valt niet over te discussiëren.

 

Voorbeeld:

Nelson Mandela wordt gezien als een groot man omdat hij het symbool werd van het afschaffen van de apartheid in Zuid-Afrika en de gewenste verzoening tussen zwart, kleurling en blank nastreefde. Een memorabel moment was toen Zuid-Afrika wereldkampioen werd in rugby, een tot dan toe m.n. blanke sport, Nelson Mandela aanwezig was in het shirt van de Springboks, de volksnaam van dit team. Aan de andere kant zou hij in eerste instantie het bestaan van een grootschalig AIDS-probleem in Zuid-Afrika hebben ontkend. Of dit zo is weet ik niet omdat ik niet bij deze eventuele ontkenning ben geweest. 

 

Ik zal van deze pagina geen verdieping slag maken hoe ons limbisch systeem in de hersenen informatie verwerkt en door elektrische impulsen mechanische activiteiten teweegbrengt die leiden tot: we doen iets, we doen niets, we lopen weg. Sigmund Freud heeft een mooie term geïntroduceerd genaamd “hysterie”. Om mij heen kijkend lijkt het dat de mens (ik generaliseer, ik weet het) steeds hysterischer wordt (gemaakt). En dat kan ook bijna niet anders als er zoveel mensen belangen hebben bij het prediken van “de ondergang van de wereld” en dus de bijna niet meer te filteren informatiestromen steeds meer toenemen door de gecreëerde virtuele wereld als “waar” aan te nemen. Hysterie staat in schel contrast tot Rust, Regelmaat en Reinheid. De welvaart als conceptuele term is in Nederland gemiddeld hoog, echter als je de tegenpool welzijn uitdrukt in termen van sociale interactie dan zou het kunnen zijn dat dagdagelijkse zaken hoe mensen leven, werken, gebureaucratiseerd, gegeneraliseerd en gepolitiseerd worden, leidt tot minder sociale interactie of een teveel aan sociaal wenselijk gedrag, hoe je het wilt. Je kunt het ook versimpeld “bemoeizucht” noemen.  

 

Zo is alles bipolair terwijl er mensen zijn die graag het leven lineair benaderen, tegenwoordig het liefst gereduceerd naar een algoritmisch “Ja” of “Neen” of sterker nog “Goed” of “Fout”. Werken en produceren lijken doelen te zijn geworden en niet meer middelen om het leven te leiden zoals men wil. De balans vinden en leren te bereiken, proberen te behouden of te buigen naar een nieuwe situatie, is de basis van alles. Balans tussen de 2 polen die elkaar aantrekken en dan weer wegduwen. Te veel aantrekking leidt tot implosie, te veel wegduwen leidt tot explosie. Overal! Alles in ons leven, op aarde en in het universum is nou eenmaal bipolair. Je lijf, je gezin, je hobby, je werk, de cultuur waar je in leeft, de maatschappij waar je in beweegt. 

 

Voorbeeld:

Als we bipolariteit als metafoor bijvoorbeeld fysiologisch wegzetten dan is de stofwisseling (metabolisme) in ons lichaam de basis van het “zijn”. Echter het metabolisme ansich bestaat niet daar het een balans is tussen de twee tegenpolen “anabolisme” (opbouw van de bouwstenen) en “katabolisme” (afbraak van bouwstenen). We zijn dan ook in ons leven met perioden meer “anabool” dan “katabool” of meer “katabool” dan “anabool”. We zijn nooit “metabool”.

 

​

Wat doet MISMIETER dan: 

​

Evt. problemen in bedrijven, bij groepen mensen waar ze ook zijn, bipolair benaderen om te balanceren en te trachten de balans te behouden, in ieder geval de fluctuaties naar het te negatieve dan wel het te positieve trachten te beheersen.

​

​

​

 

 

 

 

 

 

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

Voorbeeld:

De regering kondigt op basis van een pandemie door een luchtwegvirus aan dat sociale contacten tot een minimum beperkt moeten worden. 

Individu A is Blij met deze maatregel want hij is bang en voelt zich door de maatregel minder bang omdat ieders vrijheid wordt ingeperkt maar is boos omdat anderen niet bang zijn.

Individu B is Boos over deze maatregel want hij is niet bang maar voelt zich door de maatregel bang omdat anderen zijn vrijheid inperken omdat ze bang zijn.

Bipolariteit leidt in deze tot polarisatie wat uiteindelijk kan leiden tot disbalans bij iemand zelf of in de omgevingen waar hij leeft.

 

Maatschappij van mensen (= niets anders dan een groep)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit fenomeen heet “leven”! 

​

Dit is dus niet per definitie slecht, het zou heel saai worden, want nagenoeg alles in het leven is te visualiseren in een S-curve. Echter als de curve “uit de bocht” vliegt dan komen wij mensen in de problemen met onszelf omdat ons gedrag dan ook alle kanten uitvliegt. Wonderlijk is dat door instituten in onze maatschappij, zoals regeringen, media, universiteiten, ngo’s maar ook mensen onderling, de mens lineair en verticaal lijkt te benaderen (eerst stap 1 dan 2 dan 3 etc.) en er een oordeel over gegeven in termen “schuldig” en “niet schuldig” of “goed” of “fout” zoals je wilt. 

 

​

“We”noemen dat “regels”.

​

En we zijn er verslaafd aan (tenminste als het anderen aangaat). We zijn nog meer verslaafd aan het generaliseren van die regels zonder de context te analyseren waar de regels dienstbaar aan zouden moeten zijn.

 

Voorbeeld:

In een artikel in Elsevier Magazine van dinsdag 29-12-2020 over het Brexit-proces stelt de schrijver de vraag of de Europese Commissie zichzelf de vraag heeft gesteld waarom de Britten als machtig land eigenlijk uit de EU zijn gestapt. Ze worden wel veroordeeld dat ze dat gedaan hebben. We noemen dat met een mooi woord “reflectie”. Het EU-proces is in “regels” geconditioneerd bij een aantal mensen dat “men” zich niet kan voorstellen dat deze regels “iemand” onwelgevallig zijn en “men” wil er dan ook niets aan doen, niet luisteren en ook niet naar “zichzelf” kijken. Het is de ander! 

Conclusie: verzwakking van het proces door rigiditeit. Vreemd, je zou dit niet verwachten?

Ook het EU-proces is te vangen in een S-Curve en is dus bipolair.

 

Regels zijn bijna altijd van een ander. Van ouders, huishouden, huwelijk, vereniging, bestuur, regering, kerkgenootschap, bedrijf etc. etc. etc.

 

“Regels” helpen mensen om “iets” te doen. Ze zijn gemakkelijk te controleren. Ze zijn in een aftekenlijst te zetten en er kan een simpel ja of neen/ goed of fout of wat dan ook op worden geplakt. Verder zijn ze mooi te digitaliseren in een reeks van 1-tjes en een 0-etjes en visueel te maken met statistieken of andere weergaves (kwantitatief). “Regels” zijn gemakkelijk te conditioneren zeker als de concepten “schuld”, “boete” en “straf” eraan gekoppeld worden vanuit een bepaalde vermeende machtspositie. Het analytisch vermogen van de mens is eigenlijk niet nodig daar de context minder relevant is, de kern is de regel, niet de situatie. 

Regels geven duidelijkheid. Het wordt een probleem als veel regels leiden tot weerstand of indekken en te veel regels tot rigiditeit. Dat is trouwens persoonlijke perceptie van ieder mens als uniek individu in zijn context.

 

Maar wat gebeurt er dan als we geen “regels” hebben. Dan creëren we chaos en dat is niet per definitie slecht. De meeste feestjes die een beetje chaotisch zijn, onthoud je het langste. Iedereen kan wel eens lachen om een chaoot en als je kijkt naar de vermeende chaos op een schoolplein vol spelende kinderen kan ik niet anders dan glimlachen, daar zie je pas het “leven”. 

Chaos leidt tot innovatie, veel chaos leidt tot een gebrek aan wederkerigheid en te veel chaos tot………anarchie.

Een clown is denk ik de mooiste metafoor t.a.v. wie wij mensen eigenlijk zijn: een lach en een traan. (Bipolair).

Misschien nemen we het leven wel te serieus, er moet veel meer gelachen worden.

 

Voorbeeld:

Reen en Zjeraar zijn jonge verpleegkundigen, ook nog eens vrienden en hebben samen avonddienst op een chirurgische verpleegafdeling. Daar worden mensen verpleegt die relatief kleine operaties hebben gehad maar ook mensen die behoorlijk ziek zijn na het ondergaan van een grote operatie. Als het bezoekuur voorbij is begint het feest. De lopende patiënten komen uit hun bed om te kijken wat er gaande is. Reen pakt het tapijt van de zusterspost, legt het op de gang, maakt een tulband na met windsels, gaat op het parket zitten en doet een vliegend tapijt na. De patiënten schateren het uit. Zjeraar heeft zijn gitaar meegenomen en zingt samen met Reen streekliedjes voor de mensen op de afdeling die bedlegerig zijn, op een ludieke manier. De glinstering in de ogen van de patiënten zegt genoeg. Daarna gaan ze aan het werk en moeten even “pezen” om alles af te krijgen maar dat is geen probleem, de sfeer is fantastisch en de meeste patiënten zijn dankbaar. De dag erna komen meerdere familieleden hun dank uitspreken over “de lach” als tegenpool van de “traan”.

20 jaar later wordt dit gedrag in “regels” gedefinieerd als “niet professioneel”.

 

Maar wat is dan de tegenpool van “geschreven regels” of, zoals het in onderwijskunde heet “de algoritmische benadering”, als we kijken vanuit menselijk perspectief? 

 

​

Dit wordt genoemd de heuristische benadering van een probleem

​

Een heuristische benadering van een probleem wordt gekenmerkt door de benaderingswijze. Er wordt gebruik gemaakt van vaak zelf aangeleerde praktische methodes om een probleem op te lossen, of om iets te leren. De benadering is vaak intuïtief, gebaseerd op ervaringen maar niet per se optimaal of perfect. Het probleem wordt “goed genoeg” opgelost.

Iedereen heeft zijn eigen heuristieken ontwikkeld, beginnend als kind op bijvoorbeeld het schoolplein. Dat is een proeftuin voor de mens omdat je om te “overleven” leert om je eigen problemen op te lossen. Wat blijkt: in bepaalde situaties geeft een heuristische benadering een even sterk effect als regels. Het voordeel van heuristische benaderingen is de erkenning van het individu en zijn eigen weg om een probleem te benaderen wat de intrinsieke motivatie bevordert.

Als de organisatie is ingesteld op “controle” dan is de gemakkelijke weg het instellen van meetbare regels maar zal het gevoel van autonomie dalen. Is een organisatie ingesteld op vertrouwen dan is het zaak de heuristische benaderingen te stimuleren.

​

wordt vervolgd